معرفی کتاب: «با قرآن علی (ع) را بشناسیم»

اثبات ولایت و امامت امیرالمومنین

با قرآن علی (ع) را بشناسیم

مؤلفان: محمدتقی فعالی، حمید فلاحتی

ناشر: موسسه فرهنگی هنری دین و معنویت آل یاسین

«با قرآن علی (ع) را بشناسیم» تلاش علمی است برای اثبات استدلالی جانشینی بلافصل حضرت علی (ع) بر اساس آیات قران کریم. رویکرد این اثر، اثبات ولایت و امامت پیشوای خوبان؛ بر پایه استدلال و برهان منطقی است؛ هرچند مباحث تفسیری، روایی و استفاده از منابع دست اول شیعه و اهل سنت مورد توجه قرار گرفته است.
در نوشتار حاضر سعی شده با قلمی ساده؛ روان و مختصر، گامی در مسیر اثبات این اصل مهم اعتقادی خلافت حضرت علی (ع) برداشته شود.
این کتاب شامل بهانه‌ای برای شروع و پنج فصل با عنوان‌های آیه ولایت، آیه تبلیغ، آیه اکمال، آیه اطاعت و آیه صادقین و همچنین عنوان بخش پایانی این کتاب پرسش‌های بی پاسخ است.
در منظومه فکری اسلام؛ امامت اهمیت ویژه‌ای دارد و یکی از اصول مهم اعتقادی به شمار می‌آید. از این رو نویسنده در زیر عنوان بهانه‌ای برای آغاز در این باره چنین آورده است:
بی تردید رسول خاتم (ص) در مدت بیست و سه سال که ردای نبوت را برتن داشت، وظائف و شئون مختلفی را در قبال جامعه اسلامی بر عهده داشت، این شئون عبارتند از:
دریافت وحی و ابلاغ آن، داوری در اختلاف‌ها میان مسلمانان و تطبیق و اجرای حدود و قوانین الهی؛ مرجعیت علمی و دینی جامعه اسلامی، حکومت‌داری و ریاست بر عموم مردم در مسائل اجتماعی و سیاسی و به تعبیری زعامت امت.
تمام مذاهب و فرق اسلامی از جمله شیعه و سنی بر این عقیده اتفاق نظر دارند که دریافت وحی نبوت و ابلاغ آن بعد از پیامبر (ص) منقطع شده و هیچ کس نمی‌تواند بعد از پیامبر (ص) مدعی این مقام باشد.
درباره شأن قضاوت و حل اختلاف و نیز مرجعیت علمی و دین نیز اجماع فریقین بر این است که حضرت علی (ع) بعد از پیامبر عهده دار این مهم بوده است.
در این میان، اختلاف شیعه و سنی درباره شأن چهارم؛ یعنی امامت و زعامت مسلمین است. شیعه معتقد است، این شأن، مقامی الهی است که به دستور خداوند توسط پیامبراکرم(ع) به حضرت علی(ع) و فرزندان ایشان واگذار شده است؛ برخلاف اهل سنت که آن را مقامی الهی ندانسته و انتخاب امام را از اختیارات مردم می‌داند.
از نگاه شیعه، امامت، تداوم و استمرار شئون و وظایف نبوت است و مقام امامت مقام تحقق بخشیدن به اهداف رسالت است.
برخی گمان کرده‌اند که بر فرض پذیرفتن دلالت آیه ولایت بر امامت امام علی (ع)، آیه بیانگر جانشینی بلافصل ایشان نخواهد بود. بدین معنا که امامت علی بعد از خلفای سه گانه واقع شده است؛ از این رو نگارنده به این شبهه درباره ولایت این گونه پاسخ می‌دهد:
در جواب این برداشت ناصواب باید گفت: بعد از پذیرفتن دلالت آیه بر امامت مولا علی(ع) بلافصل بودن آن از چند راه ثابت می‌شود. نخست اینکه، به اجماع شیعه و اهل سنت، آیه ولایت در شأن مولا علی (ع) نازل شده است؛ پس اگر آیه بر امامت دلالت دارد و تعیین مصداق آن از راه شأن نزولی در مولا علی منحصر شده است، جانشینی بلافصل برای آن حضرت اثبات شده است.
پیرامون خلافت و جانشینی بلافصل مولا علی(ع) و شیوه برخورد برادران اهل سنت، سؤال‌هایی به ذهن می‌آید که باید پاسخگوی آن باشند، از این رو نویسنده در بخش پایانی کتاب چندین پرسش را پیرامون ولایت از اهل سنت مطرح کرده است که عبارتند از:
آیا بهتر نیست به جای توجیه رفتار اشتباه پیشینیان عقیده خود را بر اساس آیات نورانی قرآن تنظیم کنیم؟
به اجماع شیعه و سنی و بر اساس روایات متواتر و استدلال‌های بیان شده آیه ولایت، تبلیغ، اکمال، اولی الامر و صادقین در شأن مولا علی(ع) نازل شده است؛ چرا برخی در برابر این اجماع و روایات متواتر مقاومت می‌کنند؟ چرا وضوح این آیات را با پندارهای واهی زیر سؤال می‌برند؟ چرا تسلیم این حقیقت قرآنی نمی‌شوند؟